Desamentafel in het theater
Met een groot deel van desamentafelaars met geïnspireerde aanhang, togen we op 8 april naar Tivoli in Utrecht. Michelle van Tongerloo, straatarts uit Rotterdam, stond daar, ietwat ongemakkelijk, maar als mens met een missie op het podium. Michelle illustreert aan de hand van schrijnende voorbeelden het failliet van ons zorgsysteem. Hoe de bureaucratie, diverse hulpverleners gevangen in een systeem, uiteindelijk de mens niet verder helpen en zelfs de toegang tot het systeem weigeren. De schrijnende gevallen op haar spreekuur zijn een spiegel van een land waarin bestaanszekerheid steeds minder vanzelfsprekend is. Zorg is een verdienmodel geworden, is Michelle's confronterende diagnose, en het helpen van mensen is steeds ingewikkelder.
Op het podium zie je de strijdlustige Michelle, strijdend tegen het onrecht, strijdend tegen waarom we het allemaal zo ingewikkeld maken en we ons verschuilen achter regels. Wars van procedures biedt zij nu inmiddels via de stichting Lekker Geven een kans, bijvoorbeeld op een woning voor een alleenstaande vrouw met twee kinderen, of op zorg voor een makkelijk te verhelpen aandoening. Ze maakt zichtbaar hoe wij mensen aan de kant zetten en elke organisatie zich verschuilt achter de (eigen) regels. Ze is geen vrienden met de gemeente Rotterdam. Geen vrienden meer met de GGZ omdat ze in beeld brengt waar het mis gaat. Ze maakt het simpel. Als iemand zich meldt in een ziekenhuis zonder huisarts en telefoon, wat doe je dan is een oprechte vraag van een ziekenhuisarts in de zaal? ‘Dan regel je een telefoon en een huisarts voor diegene’, is het antwoord van Michelle. Zelf ziet zij het als haar vrijwilligerswerk om dit te doen en hier tijd aan te besteden. Een vrouw met een missie, met een strijdlust (en boosheid), die kansen biedt en een nieuw menswaardiger, op solidariteit gebaseerd systeem, ontwerpt. Zij brengt het in praktijk met enorm veel moed. En ook frustratie, maar doet het! Ze heeft plannen om haar eigen gemeentehuis op te richten, zonder schijven en zonder in- en exclusiecriteria. Recent heeft zij dit aangekondigd o.a. via Linkedin. Via stichting lekkergeven.nl kan je bijdragen aan deze inclusievere maatschappij. Inspirerend is haar aanpak, de volharding en hoe zij e.e.a. blootlegt.
En ik merkte bij mezelf toch ook ongemak: al beseffen we dat het oude systeem niet meer (in alle gevallen dient), het geheel wegzetten als failliet is ook niet altijd de weg. Dan hoor ik Michelle al heel snel in mijn oor die deze benadering niet helpend vindt want wat heeft de inwoner eraan? Je moet ook wel een harde boodschap brengen om gehoord te worden. Ik heb, zoals altijd, behoefte aan enige nuance: er zijn ook inwoners die nog wel baat hebben bij het systeem, dus laten we niet alles hierin failliet verklaren. Ze geeft een podium aan partijen die hierin de handschoen zelf hebben opgepakt zoals het dorp Austerlitz en Marianne Konings. Haar boodschap op deze foto kunnen we allemaal, elk individu in deze maatschappij, ter harte nemen en gaan doen!
Het was een inspirerende avond.